Sto lat polowań i odłowów w Illinois

Sto lat temu powstał Departament Ochrony Przyrody stanu Illinois (IDOC). Ta opowieść jest częścią naszej serii obchodów stulecia i koncentruje się na zmianach, jakie zaszły w polowaniach i odłowach na przestrzeni ostatnich 100 lat. Dowiedz się, co się zmieniło, a co pozostało bez zmian. Po drodze odkryjesz także kilka ciekawych faktów.

Ochrona zwierzyny łownej i ryb

Pierwsze rzeczywiste prawo dotyczące zwierzyny łownej zostało uchwalone przez Zgromadzenie Ogólne Illinois w 1853 roku. Zabraniało ono „zabijania jeleni, cieląt, kur prerii, kuropatw, przepiórek, słonek oraz cietrzewi w okresie od 1 stycznia do 20 lipca każdego roku w hrabstwach Lake, McHenry, Boone, Winnebago, Ogle, DeKalb, Lee, Kane, DuPage, Cook, Will, Kendall, LaSalle, Grundy, Stephenson i Sangamon.” Dwa lata później prawo zostało przepisane, zakazując sprzedaży zwierzyny w trakcie sezonu zamkniętego, jednak dotyczyło to wyłącznie 44 północnych hrabstw oraz hrabstwa Sangamon. W 1873 roku prawo zostało rozszerzone na cały stan, czyniąc sprzedaż zwierzyny w czasie sezonu zamkniętego nielegalną. Wprowadzono również zakaz zabijania jeleni między 1 stycznia a 15 sierpnia.

Pierwszymi urzędnikami odpowiedzialnymi za ochronę zwierzyny i ryb było trzech strażników łowieckich Illinois, powołanych w 1885 roku – po jednym w Chicago, Peorii i Quincy. W 1879 roku Zgromadzenie Ogólne Illinois utworzyło Komisję Rybołówstwa Illinois (Illinois Fish Commission), której zadaniem było zakładanie wylęgarni ryb i wdrażanie programów rybackich. W tym samym roku powołano także trzyosobową stanową komisję ds. zwierzyny łownej, która w 1903 roku przekształciła się w Biuro Stanowej Komisji Łowieckiej (Office of the State Game Commission), prowadząc do wprowadzenia pierwszych wymogów licencyjnych dla mieszkańców i nierezydentów. W 1913 roku obie komisje połączono, tworząc Komisję ds. Zwierzyny i Ryb (Game and Fish Commission).

W 1917 roku utworzono Wydział Ryb i Zwierzyny (Division of Fish and Game) w ramach Departamentu Rolnictwa Illinois. W 1928 roku wydział ten został połączony z Departamentem Ochrony Przyrody Illinois (IDOC) i przekształcony w Wydział Egzekwowania Prawa (Division of Law Enforcement).

Rozwój ustawodawstwa również na szczeblu federalnym

Pierwsze federalne prawo chroniące dziką przyrodę – Ustawa Laceya – zostało uchwalone w 1900 roku i czyniło nielegalnym przewożenie żywych lub martwych dzikich zwierząt bądź ich części przez granice stanowe bez federalnego zezwolenia. Federalna Ustawa o Migracyjnych Ptakach Wędrownych została wdrożona w 1918 roku w celu ochrony ptaków migrujących. Ustawa Pittmana-Robertsona o federalnej pomocy w odbudowie populacji dzikiej przyrody została przyjęta w 1937 roku, aby wspierać działania z zakresu ochrony przyrody. W kolejnych latach uchwalono wiele dodatkowych aktów prawnych.

Nasze dziedzictwo ochrony przyrody

„W 1925 roku północnoamerykański model ochrony przyrody oraz nowoczesne zarządzanie populacjami dzikich zwierząt dopiero raczkowały,” zauważył Mike Wefer, szef Wydziału Zasobów Przyrodniczych IDNR. „Jednak patrząc wstecz na te 100 lat, interesujące i budujące jest to, jak wiele z naszej misji i zasad ochrony przyrody było już wtedy obecnych – i jak ich wpływ jest odczuwalny do dziś. Oczywiście, niektóre szczegóły się zmieniły, ale gdy przeglądamy Illinois Blue Book z lat 1925–1926, wiele kluczowych koncepcji już wtedy było zapisanych.”

Illinois Blue Book z lat 1925–1926contains a chapter on the Department of Conservation, authored by then Director William J. Stratton and Chief Assistant S. B. Roach. The opening statement reads:

„Przez kilka lat myśliwi, przedstawiciele komercyjnego rybołówstwa, miłośnicy dzikiej przyrody, kluby i stowarzyszenia obywatelskie oraz proekologiczne, a także obywatele w ogóle, domagali się utworzenia stanowego departamentu zajmującego się ochroną wszystkich naszych zasobów naturalnych, jak również ochroną i rozmnażaniem dzikiej zwierzyny i ryb.”

Wśród uprawnień i obowiązków nowego departamentu wymieniono:

• Podejmowanie wszelkich niezbędnych działań na rzecz ochrony, zachowania, rozmieszczania, wprowadzania, rozmnażania i odbudowy populacji ryb, małży, żab, żółwi, zwierzyny łownej, dzikich zwierząt, dzikiego ptactwa i ptaków; • Zachęcanie do wędkowania i polowania oraz promowanie tych aktywności w stanie Illinois w każdy możliwy sposób;
• Zachęcanie do wędkowania i polowania oraz promowanie tych aktywności w stanie Illinois w każdy możliwy sposób;
• Zbieranie i publikowanie statystyk dotyczących ryb, małży, żab, żółwi, zwierzyny łownej, dzikich zwierząt, dzikiego ptactwa i ptaków;
• Pozyskiwanie i rozpowszechnianie informacji na temat rozmnażania i ochrony ryb, małży, żab, żółwi, zwierzyny łownej, dzikich zwierząt, dzikiego ptactwa i ptaków oraz działalności departamentu i branż związanych z ochroną i rozmnażaniem tych gatunków;
• Wykonywanie wszelkich praw, uprawnień i obowiązków przewidzianych przez prawo oraz podejmowanie działań niezbędnych do badania i zapobiegania zanieczyszczeniu wód oraz tworzenia sanitarnych i zdrowych warunków w rzekach, jeziorach, strumieniach i innych zbiornikach wodnych w stanie Illinois — w celu promowania, ochrony i zachowania populacji ryb, zwierzyny łownej i ptaków — oraz współpraca z innymi departamentami działającymi na rzecz przeciwdziałania zanieczyszczeniom wód.

Dzisiejsza misja Departamentu Zasobów Naturalnych Illinois (IDNR) zawiera wiele z tych samych kluczowych punktów: Zarządzać, chronić i zabezpieczać zasoby naturalne, rekreacyjne i kulturowe Illinois; pogłębiać zrozumienie i docenianie tych zasobów przez społeczeństwo; oraz promować edukację, naukę i bezpieczeństwo publiczne w odniesieniu do zasobów naturalnych stanu – zarówno dla obecnych, jak i przyszłych pokoleń.

Kodeksy łowiecki i rybny stanu Illinois z 1925 roku

Mały dokument mieszczący się w dłoni – Game and Fish Codes of Illinois 1925–1926 – zawierał 63 strony poświęcone przepisom dotyczącym dzikiej zwierzyny w latach 1925–1926 oraz kolejne 43 strony odnoszące się do przepisów wędkarskich. Regulacje te mogą dziś wydawać się archaiczne — niektóre gatunki uznawane wtedy za zwierzynę łowną były inne niż obecnie, a część nazw uległa zmianie. Na przykład sieweczka czarnopierśna to dziś sieweczka czarnobrzucha (black-bellied plover), „duck-hawk” to obecnie sokół wędrowny (peregrine falcon), a „pigeon hawk” to sokół drzemlik (merlin). Jednak jak pokazuje dalsza część dokumentu, wiele kluczowych zasad już wtedy istniało. Zwierzęta i ryby były chronione oraz zarządzane poprzez regulacje, wyznaczone sezony i limity.

Nowe przepisy łowieckie w 1925 roku

W 1925 roku wprowadzono nowy zapis do Kodeksu Łowieckiego, który nakładał obowiązek uzyskania licencji przez kluby myśliwskie oraz prowadzenia dziennych rejestrów wszystkich zabitych ptaków migrujących i ptactwa wodnego. Na mocy tej licencji teren oraz dokumentacja klubu musiały być udostępnione do kontroli uprawnionym funkcjonariuszom.

Przed 1903 rokiem myśliwi mogli pozyskiwać nieograniczoną liczbę kaczek karolinek (wood duck). W tym roku wprowadzono limit dobowy wynoszący 50 osobników, który w 1905 roku zmniejszono do 35, a w 1907 do 20. Od 1908 roku zakazano wabienia kaczek przy pomocy przynęt. Kodeks Łowiecki z 1925 roku odnotowuje zamknięcie sezonu na kaczki karolinki aż do 16 września 1927 roku.

Kodeks z 1925 roku odnotowuje również zamknięcie sezonu na edredony (eider duck) do 16 września 1929 roku. Jak zauważa Doug McClain, biolog programu ptactwa wodnego IDNR, dziś dozwolone jest polowanie na edredony, a także na czernice morskie (scoters), bernikle (brant) oraz inne gatunki morskiego i dużowodnego ptactwa wodnego. Jednak są one niezwykle rzadko spotykane w obrębie korytarzy migracyjnych Mississippi i Centralnego, więc ich pozyskiwanie praktycznie nie występuje.

Kolejnym nowym wymogiem było uzyskanie licencji w wysokości 10 dolarów przez osoby zajmujące się skupem futer lub świeżych skór. Obecnie licencja na skup futer dla mieszkańców stanu Illinois kosztuje 50,50 USD.

Gatunki, na które dziś się nie poluje

Analiza strony dotyczącej sezonów łowieckich ujawnia, że w dniach od 10 do 21 listopada obowiązywał sezon na preriokurki większe (greater prairie-chicken), które obecnie są gatunkiem zagrożonym w Illinois. Dozwolone było również polowanie na sieweczki czarnobrzuche i złote (black-breasted and golden plovers), a także kuliki większe i mniejsze (greater and lesser yellowlegs) w okresie od 16 września do 31 grudnia — wszystkie te gatunki są dziś chronione. W 1925 roku obowiązywał całoroczny sezon na wrony, kosy, sójki błękitne, kilka gatunków jastrzębi, puszczyki wielkie oraz kormorany. Dopiero w 1936 roku nowelizacja Ustawy o Migracyjnych Ptakach Wędrownych objęła ochroną ptaki owadożerne. Ochrona orłów, jastrzębi, sów i krukowatych została wprowadzona w 1972 roku. Z wymienionych ptaków, jedynie na wronę można dziś legalnie polować.

Brakujące elementy w Kodeksie Łowieckim z 1925 roku

Hunters and those interested in observing perhaps their first deer, lined up at the 1958 deer check station at Dixon Springs, in Pope County.

Niektóre gatunki, które dziś są powszechne, sto lat temu były wyraźnie nieobecne.

W 1901 roku wprowadzono „tymczasowe” moratorium na polowanie na jelenie wirginijskie (white-tailed deer), które miało trwać pięć lat, lecz w rzeczywistości obowiązywało aż przez 56 lat. Zakaz polowań na jelenie został zniesiony dopiero w 1957 roku.

W Kodeksie Łowieckim z 1925 roku nie ma żadnej wzmianki o dzikich indykach, ponieważ ten obecnie popularny gatunek zwierzyny leśnej został całkowicie wytępiony w Illinois do 1910 roku. Dzięki programowi odłowu i przesiedleń, polowania na dzikie indyki powróciły do Illinois w 1970 roku.

Bobry, które kiedyś były powszechnie odławiane w całych Stanach Zjednoczonych, do końca XIX wieku zostały niemal wytępione z powodu nadmiernego pozyskiwania. Program reintrodukcji bobrów w Illinois rozpoczął się w 1929 roku, a w 1951 roku stan otworzył pierwszy oficjalny sezon odłowu bobrów.

Świnki morskie w Kodeksie Łowieckim z 1925 roku

Po zapoznaniu się z Kodeksem Łowieckim z 1925 roku można zauważyć, że na liście zakazanych metod polowania znalazło się użycie fretki, łasicy, świnki morskiej oraz szczura. Tak, dobrze przeczytałeś! Zabieranie tych zwierząt na polowanie w celu zwiększenia skuteczności było zabronione.

Zmiany w sezonach i limitach polowań

W skrócie: przez ostatnie 100 lat sezony i limity dotyczące polowań i odłowów zmieniały się — czasami były wydłużane, skracane lub pozostawały bez zmian. Oto szybkie podsumowanie dla kilku gatunków:

Chociaż długość sezonu łowieckiego na rali (rails) pozostała stosunkowo niezmieniona, z lekkim przesunięciem ku wcześniejszemu rozpoczęciu, dzienny limit został zwiększony z 15 ptaków w 1925 roku do 25 obecnie.

Na podstawie danych z corocznych tras spisowych oraz badań biologicznych, dzienne limity dla przepiórki wirginijskiej (bobwhite) zmniejszono z 12 do 8, dla bernikli (brant) z 8 do 1, a dla kszyka (snipe) z 15 do 8. Jeśli chodzi o polowania na bażanty koguty, kokoszki (coots), gęsi i gołębie żałobne (mourning doves), długość sezonu i dzienne limity połowów praktycznie nie uległy zmianie przez cały ten okres.

Sezon na pozyskiwanie futer został wprowadzony w 1908 roku. Terminy otwarcia dla gatunków futerkowych pozostały przez ostatnie 100 lat względnie stałe. Najbardziej znaczące zmiany dotyczą dziennych limitów na: króliki (z 15 do 4), wiewiórki (z 10 do 5), borsuki (obecnie jeden w strefie południowej i dwa w północnej), wydry rzeczne (obecnie pięć) oraz rysie (jeden osobnik, ale tylko z odpowiednim pozwoleniem).

Tereny publiczne do polowań i wędkowania

Wcześni liderzy ochrony przyrody — John Muir, Gifford Pinchot oraz prezydent Theodore Roosevelt — dostrzegali potrzebę tworzenia terenów publicznych, które służyłyby ochronie przyrody, a także zapewniałyby przestrzeń do publicznych polowań i wędkowania. W pierwszym roku działalności Departamentu Ochrony Przyrody stanu Illinois zakupiono pierwszy obszar ziemi, który później stał się Terenem Rybacko-Łowieckim Stanu Illinois Marshall (Marshall State Fish and Wildlife Area). W 1927 roku stan rozpoczął wykup gruntów wokół jeziora Horseshoe Lake w hrabstwie Alexander, aby utworzyć pierwszy rezerwat dzikiej przyrody w Illinois.

W pierwszych dekadach działalności agencji pozyskiwano kolejne tereny. Pierwsze osiem parków rekreacyjnych zostało nabytych w latach 1934–1939 i obejmowało m.in. Fox Ridge State Park, Kankakee River State Park oraz Kickapoo State Park. Przed agencją był jeszcze okres budowy obiektów w parkach stanowych w latach 1932–1942 w ramach projektów Civilian Conservation Corps. W latach 40. XX wieku zaczęto tworzyć jeziora rekreacyjne, głównie z myślą o wędkowaniu i rekreacji wodnej, a niektóre z nich udostępniono także do polowań na ptactwo wodne.

Obecnie Departament Zasobów Naturalnych Illinois (IDNR) oferuje 428 730 akrów gruntów stanowych — posiadanych, zarządzanych lub dzierżawionych — przeznaczonych do publicznych polowań i odłowów. Jak wiele zmieniło się przez ten wiek.